Charakterystyka pozostałych bohaterów „Mistrza i Małgorzaty” Michał Aleksandrowicz Berlioz - mniej więcej czterdziestoletni, ubrany w szary letni garnitur, był niziutki, ciemnowłosy, zażywny, łysawy, swój zupełnie przyzwoity kapelusz zgniótł wpół i niósł w ręku; jego starannie wygoloną twarz zdobiły nadnaturalnie duże okulary w czarnej rogowej oprawie. Obraz ateistycznej Moskwy lat 30. Rola artysty w systemie totalitarnym. Mistrz i Małgorzata jako powieść o prawdach uniwersalnych, wartościach nieprzemijających, odwiecznym zmaganiu się dobra ze złem. O powieści Michaiła Bułhakowa. Michaił Bułhakow. Geneza powieści. Mistrz i Małgorzata w krwioobiegu kultury. Nie dano mu rozwinąć Mistrz i Małgorzata – streszczenie szczegółowe. Tak naprawdę przybysz nie utykał na żadną nogę, „nie był ani mały, ani olbrzymi, tylko po prostu wysoki”. Zęby miał z lewej strony platynowe, a z prawej złote. Ubrany był w drogi popielaty garnitur i zagraniczne pantofle. Na głowie miał fantazyjny beret, a pod pachą ozdobną Część I 1. Nigdy nie rozmawiaj z nieznajomymi Na Patriarszych Prudach w Moskwie spotkało się dwóch obywateli: Michał Aleksandrowicz Berlioz, redaktor miesięcznika literackiego i prezes zarządu jednego z największych stowarzyszeń literackich Moskwy (Massolitu) oraz poeta Iwan Nikołajewicz Ponyriow, o pseudonimie Bezdomny. Stworzył jednak niezwykle plastyczny obraz Jeruszalaim tak jak oddał duszną atmosferę lipcowych dni i nocy współczesnej Moskwy. Obraz Moskwy jest także bardzo plastyczny. Istnieją nawet pewne analogie między opisami obydwu miast: męczący upał, księżycowe światło, burza. Czy rzeczywistość świata totalitarnego jest bardziej piekielna i nienormalna niż świat diabła, w lekturze "Mistrz i Małgorzata"? i tak są lepsze od tych, używanych pzez system. Przy całym moskiewskim złu i zniewoleniu przez system, zło diabła wydaje się mniej straszne, a jego samego odbieramy jako bardziej człowieczego. Możemy . Jesteś w:Ostatni dzwonek -> Mistrz i Małgorzata Wartości takie jak przyjaźń tracą na znaczeniu, są praktycznie nierealne, ponieważ nawet bliska osoba może okazać się denuncjatorem i zdrajcą. Doskonały przykład to Alojzy Mogarycz, z którym w momencie ukończenia powieści zaprzyjaźnił się mistrz. Później wyszło na jaw, że znajomy doniósł na niego, iż przechowuje w mieszkaniu nielegalną literaturę. Mistrza „wysiedlono” z jego mieszkania, które zajął ów „przyjaciel”. Prawdziwa miłość musi również rozkwitać w ukryciu. Mistrz i Małgorzata, z obawy odkrycia ich związku, odbywają potajemne schadzki, o których wie służąca Natasza, bo przecież „służące wiedzą wszystko”. Na szczęście Natasza jest wierną „podwładną” swej pani. Powieść ukazuje uprzywilejowanie ludzi władzy (członkowie „Massolitu” i personel administracyjny teatru „Varietes”) oraz szeroko rozwiniętą biurokrację. Członkowie „Massolitu” posiadają specjalne legitymacje, dzięki którym otwiera dla nich swe podwoje słynna restauracja Gribojedowa skupiająca elitę intelektualną Moskwy. Ponadto mają wspaniale wyposażone mieszkania w najlepszych punktach miasta (mieszkanie krytyka Łatuńskiego), im należą się długoterminowe urlopy, które mogą spędzać w różnych częściach kraju: „Następnie komuś, kto przypadkiem odwiedził Gribojedowa, zaczynało migać w oczach na widok pstrzących się na orzechowych ciotczynych drzwiach napisów: „Do kolejki po papier można zapisywać się u Poklewkiny”, „Kasa”, „Repartycje i rozliczenia tekściarzy estradowych”... „Pełnoterminowe urlopy twórcze od dwu tygodni (opowiadania, nowele) do jednego roku (powieść, trylogia) Jałta, Suuk – Su, Borowoje, Cichisdziri, Machindżauri, Leningrad (Pałac Zimowy). Przed tymi drzwiami była kolejka, ale nie przesadna, najwyżej sto pięćdziesiąt osób.” W mieście istnieją również sklepy dla wybranych, tak jak dobrze zaopatrzony sklep na Rynku Smoleńskim, który, po spaleniu domu na Sadowej odwiedzają Korowiow i Behemot. Na dziale gastronomicznym znajdowały się takie wyroby, jak czekolada i mandarynki, niedostępne szarym ówczesnemu społeczeństwu jest również kombinatorstwo, do czego zresztą zmusza ludzi sytuacja polityczna. Ukazany jest przykład obywatela umiejętnie zamieniającego mieszkania na coraz to większe. Ponadto jedną z charakterystycznych cech narodowościowych jest skłonność do alkoholu, który towarzyszy zabawom, załatwianiu interesów itp. Świetne ilustruje to sylwetka Stiopy Lichodiejewa – dyrektora „Varietes”, który na swoim koncie ma liczne pijackie burdy i awantury: „Warionucha tymczasem ciągnął swoją opowieść i im dłużej opowiadał, tym wyraziściej rysował się dyrektorowi długi łańcuch wyskoków i bezeceństw Lichodiejewa, a każde kolejne ogniwo tego łańcucha gorsze było od poprzedniego. Ileż był wart choćby ów pijacki taniec w objęciach telegrafisty na polance przed pocztą w Puszkino, przy dźwiękach katarynki jakiegoś włóczykija! (...)Albo próba wszczęcia bójki z bufetowym w samej „Jałcie”! Rozrzucanie szczypiorku po podłodze w tejże „Jałcie”! Rozbicie ośmiu butelek białego wytrawnego „Aj – Danila”. Zdemolowanie licznika szoferowi taksówki, który nie chciał oddać Stiopie kierownicy. (...)” Moskwa, wyłaniająca się z kart powieści, nie jest przyjemnym do życia miejscem, to raczej obszar zdominowany przez zło, niegodziwość, nikczemność i absurd – miejsce przypominające piekło, choć pewnie nawet tam panuje większy ład i sprawiedliwość, skoro sam diabeł czuje się w obowiązku przywrócić w stolicy 1 2 Szybki test:„Niespokojny” sen Nikanora Iwanowicza dotyczy:a) ucieczki za granicęb) publicznego przyznania się do przechowywania nielegalnych pieniędzyc) próby dania łapówkid) zamknięcia w szpitalu psychiatrycznymRozwiązanieKorowiow i Behemot w sklepie dla wybranych częstują się między innymi:a) ananasamib) mandarynkamic) bananamid) pomarańczamiRozwiązanieW Moskwie, podobnie jak w dawnym Jeruszalaim:a) są przepełnione więzieniab) panuje dręczący mieszkańców upałc) władzę dzierży procuratord) czuć wszędzie smródRozwiązanieWięcej pytań Zobacz inne artykuły: Partner serwisu: kontakt | polityka cookies Mistrz i Małgorzata Znakomita wielowątkowa powieść rosyjskiego pisarza, weszła na stałe do kanonu literatury światowej. Publikacja przyniosła międzynarodową sławę Michaiłowi Bułhakowowi, akcja przenosi się z Moskwy czasu Stalina do Palestyny za Jezusa i Poncujsza Piłata. W publikacji groteskowy obraz Rosji lat trzydziestych z jej realiami obyczajowymi. Fascynujący i ponadczasowy obraz walki dobra i zła. Książka jest jak narkotyk – wraca się do niej nieustannie. Niniejszy przekład powieści oparty jest na najnowszym wydaniu szóstej, ostatniej, wersji powieści (z lat 1938–1940), zakończonej niedługo przed śmiercią autora, z niepublikowanego dotąd „Pełnego zbioru rękopisów powieści” znajdujących się w posiadaniu Rosyjskiej Biblioteki Państwowej. Inne wydania Krytyka moskiewskiej rzeczywistości Ukazana w powieści M. Bułhakowa Moskwa i panujące w niej stosunki to obraz totalitarnej rzeczywistości w pigułce. Składają się nań wypaczenia obserwowane we wszelkich dziedzinach życia: społecznej, kulturalnej, ekonomicznej. Prowadzą one wprost do zniszczenia hierarchii wartości, do zaburzenia porządku moralnego w człowieku. Zasadą staje się kłamstwo, donos, nieuczciwość, uległość, przemoc. Zniewolony przez system człowiek staje się nic nie znaczącym elementem, który można bezkarnie niszczyć, a nawet eliminować. Zniewolenie umysłów, powszechna uległość, rozbudowanie aparatu policyjno-szpiegowskiego nie pozwolą przetrwać jednostce wewnętrznie wolnej, niezależnej w tej groteskowo zniekształconej rzeczywistości. Moskwa została wybrana przez szatana na miejsce balu, który organizowany jest tylko raz w roku. Wydała się zapewne miastem sprzyjającym dla sił zła. Jednak jej obraz przerósł granice odporności samego diabła, dlatego pewnie zabrał się on do poprawiania, porządkowania, usuwania elementów i ludzi szczególnie szpecących stolicę wielkiego mocarstwa. Panująca ideologia nie dopuszcza twórczości potwierdzającej istnienie Boga (dyskusja Berlioza z Bezdomnym o jego – w zamiarach ateistycznym – poemacie, skazanie na śmierć cywilną Mistrza jako autora powieści o Jeszui). W walce o postulowany światopogląd wykorzystuje się fałszywe oskarżenie, kłamstwo, prowokację. Aparat policyjny rozszerzono na zwykłych obywateli, którzy z donosów czerpią określone korzyści. Rewizje, przesłuchania, oskarżenia, podejrzliwość, szpiegowanie, umieszczanie w szpitalu psychiatrycznym zdrowych ludzi – to metody porządkowania życia w mieście. Styl bycia mieszkańców określa ich status materialny. Urzędnicy państwowi i realizujący narzucony program ludzie sztuki mają się nieźle. Zupełnie inaczej wygląda sytuacja mieszkaniowa i zarobkowa pozostałych moskwiczan. Już na początku utworu obnażona została niesprawność handlu – w największym upale trudno zaspokoić pragnienie – a przecież to najbardziej podstawowa potrzeba człowieka. Są za to sklepy, w których uprzywilejowani mogą za obcą walutę kupić wszystko, czego zapragną. Innym przejawem niesprawiedliwości społecznej jest wyróżnianie artystów (mieszkania, wczasy itp.), którzy służą obowiązującej ideologii (por. sytuacja Mistrza, który jest przeciw niej). Demoralizacja, której źródłem jest system totalitarny, dotyka tak samo wszystkie grupy społeczne (istnieją one mimo głoszenia idei państwa bezklasowego). Zbiurokratyzowana, podszyta głupotą administracja ułatwia łapownictwo, oszustwo i wykorzystywanie stanowisk dla własnych celów (zarządzający Teatrem Varietés). Powołani do kształtowania postaw i gustów artyści z reguły podporządkowują się władzy, tracąc autorytet. Masowe organizacje (np. Massolit) działają jako twory sztuczne i zajmują się wszystkim, poza tym, do czego powinny służyć (sprzeczność między wolnością twórczą a podporządkowaniem narzuconemu programowi od razu czyni je tworami pozornymi). Tłum domaga się „chleba i igrzysk” – zachowanie się ludzi podczas spektaklu czarnej magii (naiwność, głupota, chęć zysku za wszelką cenę, marzenia o wygodniejszym życiu, ładniejszych strojach, drogich perfumach niszczą zdolność krytycznej oceny sytuacji). Realizm obrazu Moskwy lat trzydziestych wspomaga staranne przedstawienie topografii Szczęśliwe społeczeństwo, jakie miało żyć w kraju z tak wspaniałym ustrojem zostało w powieści pokazane jako bezwolne, ujarzmione, zdeformowane, zatopione w kłamstwie i obłudzie, skłonne do najniższych reakcji i zachować, ogłupiałe. Bułhakow w groteskowym10 ujęciu przedstawia absurdalność takiego „porządku”, który w istocie jest bezładem. Degradacja podstawowych wartości, jak prawda, sprawiedliwość, uczciwość, życzliwość ludzka, wolność, doprowadziła do wypaczeń, które wprost trudno dalej tolerować. Ogrom zła przerasta jednak możliwości jednostek, może dlatego na ulicach miasta pojawia się diabelski zespół. Zderzenie świata realnego z fantastycznym ujawnia groteskowość moskiewskiej rzeczywistości. Jest ona zdemaskowana i ośmieszona, dlatego można mówić o satyrycznej funkcji tej kategorii estetycznej w powieści Mistrz i Małgorzata. Brak podstawowych zasad współżycia społecznego i prawa, które służyłoby ludziom i brało ich w obronę, prowadzi do zupełnej dezintegracji i bezładu, do chaosu i ruiny – taka przestroga płynie z dzieła Bułhakowa. „Mistrz i Małgorzata” Michaiła Bułhakowa to wielowymiarowa powieść, w której bardzo ważną rolę odgrywa sceneria wydarzeń, czyli Moskwa. Pisarz stworzył portret stolicy Związku Radzieckiego z lat 30. XX wieku. Jest to duża, nowoczesna metropolia, w której toczy się codzienne życie mieszkańców. Pod pozorem zwyczajności kryje się jednak absurd totalitarnego zniewolenia, okazuje się bowiem, że mieszkańcy poddawani są nieustannej inwigilacji i muszą stosować się do zasad dziwacznego porządku. W mieście nikt nie może czuć się bezpiecznie, ponieważ każde działanie czy nawet zwykła rozmowa są bacznie obserwowane i mogą stać się podstawą aresztowania. Kiedy w dialog Berliozy i poety Iwana w parku wtrąca się dziwny cudzoziemiec, redaktor natychmiast chce zawiadomić milicję o jego pojawieniu się w mieście. Z kolei prezes spółdzielni mieszkaniowej, który za łapówkę decyduje się wynająć mieszkanie Korowiowowi, na skutek donosu zostaje aresztowany i osadzony w szpitalu dla umysłowo chorych. Mieszkańcy miasta są całkowicie zagubieni w tej niezrozumiałej i absurdalnej rzeczywistości. Co więcej, okazuje się, że w mieście panuje rażąca niesprawiedliwość społeczna. Istnieje bowiem grupa uprzywilejowanych obywateli, którzy np. pomimo zakazu posiadania obcej waluty, mogą dokonywać zakupów w zagranicznych sklepach. Są to literaci z organizacji Massolit współpracujący z władzą. Jadają oni w najlepszej restauracji, odpoczywają w Domu Gribojedowa i pozostają wolni od trosk materialnych. Zwykli mieszkańcy muszą żyć w trudnych warunkach – w mieście brakuje podstawowych towarów. Ci zaś, którzy jawnie starają się przeciwstawić władzy, jak Mistrz piszący książkę o Chrystusie i Piłacie, zostają skazani na społeczną śmierć – osadzani w więzieniach i klinikach dla umysłowo chorych. Rozwiń więcej Michał Aleksandrowicz Berlioz pisarz, prezes Massolitu, redaktor miesięcznika literackiego ginie, zgodnie z zapowiedzią Wolanda, pod kołami tramwaju Iwan Nikołajewicz Ponyriow Bezdomny pseudonim Abbadonna Signora Tofana Frieda Natasza Prokofiewna pokojówka Małgorzaty, która dzięki jej wstawiennictwu została wiedźmą. Nikanor Iwanowicz Bosy prezes spółdzielni mieszkaniowej, po donosie Korowiowa aresztowany za nielegalne posiadanie waluty, nękany przez Fagota, trafia do kliniki prof. Strawińskiego Stiepan (Stiopa) Bogdanowicz Lichodiejew dyrektor artystyczny teatru Variétés, przeniesiony przez Wolanda do Jałty Andrzej Fokicz Sokow bufetowy teatru Variétés zgodnie przepowiednią Korowiowa miał umrzeć na raka wątroby Iwan Sawieliewicz Warionucha administrator teatru Variétés zamieniony w wampira za kłamstwa przez telefon zwolniony ze służby Wolandowi stał się wzorem prawdomówności Grigorij Daniłowicz Rimski dyrektor finansowy Variétés po nieudanym zamachu dokonanym przez Warionuchę i Hellę uciekł do Leningradu objął posadę dyrektora teatru lalek na Zamoskworieczu Aryman krytyk literacki atakował Mistrza na łamach prasy za treści religijne zawarte w jego powieści przyczynił się do załamania psychicznego głównego bohatera O. Łatuński krytyk literacki atakował Mistrza po napisaniu powieści o Piłacie przyczynił się do choroby psychicznej Mistrza to jemu Małgorzata po przemianie w wiedźmę, zdemolowała mieszkanie Mścisław Laurowicz literat chciał rozprawy z "piłatyzmem" po przeczytaniu powieści Mistrza Aleksander Riuchin poeta, członek Massolitu odwiózł Bezdomnego do kliniki Strawińskiego po jego aresztowaniu w "Gribojedowie" Alojzy Mogarycz dziennikarz napisał donos na Mistrza zajął mieszkanie Mistrza na Arbacie wysłany przez ekipę Wolanda w samej bieliźnie w okolice Wiatki następca Rimskiego w teatrze Variétés Arkadiusz Apołłonowicz Siemplejarow przewodniczący Komisji Akustycznej teatrów moskiewskich niewierny mąż zdemaskowany przez Korowiowa i Behemota przesłuchiwany po seansie czarnej magii przeniesiony na stanowisko kierownika punktu skupu runa leśnego w Briańsku pod Moskwą Żorż Bengalski konferansjer teatru Varietes Behemot podczas występów Wolanda urwał mi głowę stał się pacjentem kliniki Strawińskiego rzucił pracę i żył z oszczędności Aleksander Nikołajewicz Strawiński szef kliniki psychiatrycznej, do której trafili: Mistrz, Bezdomny, Bosy, Bengalski Archibald Archibaldowicz szef restauracji w Domu Gribojedowa doprowadził do aresztowania poety Bezdomnego w czasie jego wizyty w lokalu przed pożarem zdemaskował Korowiowa i Behemota w "Domu Gribojedowa" Sofia Pawłowna Łapszennikowa sekretarz redakcji Massolitu wpuściła Behemota i Korowiowa na teren restauracji Annuszka (zwana "Cholerą") kobieta, która rozbijając butelkę oleju przyczyniła się do śmierci Berlioza po balu u Wolanda usiłowała ukraść złotą podkowę wysadzaną diamentami, upuszczoną przez Małgorzatę, ale odzyskał ją Asasello baron Meigel Mateusz Lewita jedyny uczeń Jeszui były poborca podatków Juda z Kiriatu zdrajca Jeszui zabity przez ludzi Afraniusza na polecenie Piłata Centurion Marek Szczurza Śmierć legionista rzymski Afraniusz szef tajnych służb prokuratora Judei nadzorował rozkaz wyroku śmierci na Judzie z Kiriatu. Nisa ukochana Judy współpracowniczka Afraniusza Kajfasz członek Sanhedrynu potwierdził, że wolą śmierci Jeszua Ha-Nocri i ocalenia Bar-Rabbana

mistrz i małgorzata obraz moskwy